Przedimki w języku angielskim, zwane „articles”, są kluczowym elementem gramatyki. Często stanowią wyzwanie dla osób uczących się angielskiego, zwłaszcza jeśli ich ojczysty język, na przykład język polski, nie używa przedimków. Istnieją dwa rodzaje przedimków: określone i nieokreślone. Aby skutecznie ich używać, konieczne jest zrozumienie i zapamiętanie zasad ich stosowania. W tym tekście znajdziesz wyjaśnienia, kiedy i jak używać „a”, „an” i „the”, co pomoże Ci lepiej opanować tę część angielskiej gramatyki.
Spis treści
- Przedimki w języku angielskim – jak je zrozumieć?
- Przedimki nieokreślone: zastosowanie
- Kiedy an a kiedy a?
- Zastosowanie przedimka the w angielskim
- Podsumowanie
Przedimki w języku angielskim – jak je zrozumieć?
Zanim zagłębimy się w wyjaśnienie, jak stosować poszczególne przedimki, warto najpierw zrozumieć ich rolę w języku angielskim. Przedimki są używane do określania rzeczowników, a możemy je podzielić na dwa główne typy: określone i nieokreślone. To podstawowa wiedza, która pomoże Ci lepiej zrozumieć i stosować przedimki w angielskim.
Warianty przedimków w języku angielskim:
| a, an | przedimki nieokreślone |
| the | przedimek określony |
Przedimki w języku angielskim, choć proste w swojej formie, pełnią istotną rolę w komunikacji. Służą do precyzowania, czy dana rzecz jest już znana zarówno mówiącemu, jak i słuchaczowi, czy też jest to coś nowego, nieznanego. Używając przedimków określonych, takich jak „the”, wskazujemy na konkretne, zdefiniowane obiekty lub pojęcia, które są już wprowadzone do rozmowy lub ogólnie znane z kontekstu. Natomiast przedimki nieokreślone, jak „a” i „an”, wprowadzają nowe, nieokreślone elementy do dyskusji. Dzięki temu słuchacz wie, czy mowa o czymś konkretnym i znanym, czy też o czymś nowym i niezidentyfikowanym. Zrozumienie i właściwe stosowanie przedimków pozwala na płynniejszą i precyzyjniejszą komunikację, unikając nieporozumień i niejasności.
Przedimki nieokreślone: zastosowanie
Zasada użycia przedimków „a” oraz „an” w języku angielskim jest prosta i przyjazna dla użytkownika, choć zawiera kilka istotnych szczegółów. Te przedimki używamy wyłącznie przed rzeczownikami policzalnymi w liczbie pojedynczej. Ale to dopiero początek. Stosujemy je, gdy mówimy o czymś po raz pierwszy lub odnosimy się do rzeczy, które są nam nieznane. Na przykład, mówiąc „I saw a dog”, wprowadzamy nowego, nieznanego psa do rozmowy. „An” używamy przed słowami rozpoczynającymi się na samogłoskę, np. „an apple”.
Przykład:
| This is a cat. | To jest kot. (jakiś) |
Kiedy mówimy o zwierzęciu lub przedmiocie, które widzimy po raz pierwszy i o którym nie mamy żadnych informacji, stosujemy przedimek nieokreślony. Weźmy na przykład zdanie: „I saw a cat”. Używamy tu „a”, ponieważ to jest nasze pierwsze spotkanie z tym kotem – nie znamy jego imienia, nie wiemy, do kogo należy. W tym kontekście „a” można rozumieć jako „jakiś”. To samo dotyczy każdego zwierzęcia czy przedmiotu, który pojawia się w naszej rozmowie po raz pierwszy.
Jednak gdy już raz wprowadzimy tego kota (lub wspomnianą rzecz) do naszej rozmowy i zidentyfikujemy go w jakikolwiek sposób, w kolejnych zdaniach zaczniemy używać przedimka określonego „the”. Teraz nasze wypowiedzi będą dotyczyć tego konkretnego, już znanego nam kota. Na przykład: „The cat I saw was black”. Dzięki temu subtelne zmiany w użyciu przedimków pomagają naszym słuchaczom śledzić, czy mówimy o czymś nowym, czy o czymś już wcześniej wspomnianym.
Przykład:
| The cat is big and brown | (konkretny) Kot jest duży i brązowy. |
Kiedy an a kiedy a?
W języku angielskim, wybór między przedimkami „a” i „an” zależy od tego, czy następujący po nich rzeczownik zaczyna się od samogłoski czy spółgłoski, ale kluczowa jest tutaj wymowa, a nie pisownia. Używamy „a” przed słowami, których wymowa rozpoczyna się od spółgłoski. Na przykład, mówimy „a cat” czy „a house”, ponieważ „cat” i „house” zaczynają się od dźwięku spółgłoskowego. Z kolei „an” stosujemy przed wyrazami, które w wymowie rozpoczynają się od samogłoski. Dlatego mówimy „an apple” czy „an hour”. W przypadku „hour”, mimo że pisane jest z 'h’, wymawiane jest z początkową samogłoską, stąd użycie „an”. Pamiętanie o tym prostym, ale ważnym rozróżnieniu pomoże Ci płynnie posługiwać się przedimkami w angielskim, dodając precyzji i poprawności Twoim wypowiedziom.
Przykłady:
| a car, a house, a university – w każdym z tych wyrazów słyszymy na początku spółgłoskę. W przypadku university na początku słychać j. |
| an axe, an orange, an hour – w tym przypadku na początku każdego wyrazu słychać samogłoskę. W hour słychać a a nie h na początku. |
Oprócz podstawowej zasady dotyczącej używania przedimków „a” i „an” w zależności od dźwięku rozpoczynającego następujące po nich słowo, istnieją także inne, równie ważne reguły ich stosowania. Przedimek „a” często używamy, gdy definiujemy coś, opisujemy rzecz, lub określamy zawód. Jest to szczególnie przydatne, gdy chcemy ogólnie przedstawić kogoś lub coś, zamiast wskazywać na konkretną osobę czy przedmiot.
Na przykład, mówiąc „a doctor”, nie odnosimy się do konkretnej osoby, ale do zawodu jako takiego. Podobnie, gdy mówimy „a big city”, nie mamy na myśli żadnego konkretnego miasta, lecz mówimy ogólnie o jakimś dużym mieście. Używając „a” w tych kontekstach, pomagamy słuchaczowi zrozumieć, że mówimy o ogólnej kategorii, a nie o specyficznym, znanym nam już elemencie.
Przykłady:
| Gerlach is a moutain. | Gerlach to góra. |
| My father is a policeman. | Mój tata jest policjantem. |
a/an nie stawiamy:
- przed rzeczownikami w liczbie mnogiej;
- przed rzeczownikami, które są niepoliczalne;
- przed rzeczownikami poprzedzonymi słowami, które określają ilość (na przykład same, many, few itd.);
- przed rzeczownikami, przed którymi pojawia się przymiotnik dzierżawczy (my, her, our itd.).
Przedimek an ma także dodatkowe zasady jego zastosowania. Jeśli przed rzeczownikiem pojawia się przymiotnik, to przedimek stawia się przed tym właśnie przymiotnikiem (lub grupą przymiotników). W takiej sytuacji przedimek przyjmuje formę odpowiednią dla pierwszej głoski przymiotnika.
Przykład:
| a town | ale | an old town | stare miasto |
| a book | ale | an interesting book | interesująca książka |
Zastosowanie przedimka the w angielskim
W języku angielskim przedimek „the” odgrywa kluczową rolę i jest używany w specyficznych kontekstach. Jego głównym zadaniem jest wskazywanie na osoby lub rzeczy, które zostały już wprowadzone do rozmowy lub są nam znane z kontekstu. Używamy „the”, gdy mówimy o czymś konkretnym, co jest już znane zarówno mówiącemu, jak i słuchaczowi.
Na przykład, gdy po raz pierwszy mówimy o jakimś psie, powiemy „a dog”. Jednak jeśli chcemy odnieść się do tego samego psa później w rozmowie, powiemy „the dog”. Podobnie, gdy wspominamy o znanej rzece, powiemy „the Nile”, ponieważ Nil jest określonym, znanym obiektem. Używanie „the” w ten sposób pomaga słuchaczom zrozumieć, że odnosimy się do konkretnej, już znanej nam rzeczy czy osoby, co sprawia, że nasza komunikacja jest bardziej precyzyjna i zrozumiała.
Przykład:
| This is a cat. | To jest kot. | Mówimy o nim po raz pierwszy. |
| The cat is big and brown | Ten kot jest duży i brązowy. | Pojawia się the, ponieważ już o kocie wspomnieliśmy przed chwilą. |
Kiedy używamy przedimka określonego the?
Przedimka „the” możemy używać zarówno przed rzeczownikami policzalnymi, jak i niepoliczalnymi. Kluczowym momentem, w którym sięgamy po „the”, jest sytuacja, gdy wiadomo, o kogo lub o co dokładnie chodzi.
„The” pojawia się, gdy rozmawiamy o konkretnych osobach lub rzeczach, które są już znane naszemu rozmówcy lub są jasno określone przez kontekst. Na przykład, jeśli mówimy o „the Eiffel Tower”, wszyscy wiedzą, że chodzi o tę konkretną wieżę w Paryżu.
Dodatkowo, używamy „the”, gdy jesteśmy pewni, że w danej sytuacji mamy do czynienia z jedną, unikalną rzeczą lub osobą. Na przykład, mówiąc „the kitchen”, odnosimy się do jednej kuchni w domu, którą mamy w domu.
Przykład:
| I’m in the kitchen. | Jestem w kuchni. (mamy jedną kuchnię w domu) |
Przedimek określony „the” w języku angielskim ma również swoje specjalne zastosowanie, gdy chodzi o przymiotniki w stopniu najwyższym. Stosujemy go, aby podkreślić, że rzecz lub osoba, o której mówimy, jest unikalna w jakimś konkretnym aspekcie. Na przykład, mówiąc „He is the biggest boy in the class”, używamy „the”, ponieważ chodzi o jedną, konkretną osobę, która wyróżnia się spośród innych w klasie pod względem wielkości.
Dodatkowo, przedimek określony „the” używamy w innych sytuacjach, aby wskazać na coś specyficznego lub znanego. Możemy go użyć, na przykład, przed nazwami geograficznymi, takimi jak rzeki, morza, pasma górskie, grupy wysp, czy też wybrane kraje i regiony, jak „the Nile”, „the Mediterranean”, „the Alps”, „the Bahamas”, czy „the Netherlands”.
Przedimek „the” stawiamy także:
- Przed rzeczownikami określającymi grupy ludzi – mowa o grupach formalnych, instytucjach. Na przykład: the police (policja), the firm (firma), the army (armia).
- Przed rzeczownikami, które mówią o rzeczy występującej pojedynczo, na przykład: the sun (słońce) lub the world (świat).
- Przed rzeczownikami mówiącymi o położeniu jakiejś rzeczy, na przykład: on the left (na lewo), on the right (na prawo).
- Przed rzeczownikami określającymi nam strony świata, na przykład: to the south (na południe), to the west (na wschód).
- Przed określeniem the same (tak samo).
- Przed specjalizacjami lekarzy oraz nazwami sklepów, a także budynków i instytucji.
Uwaga: są też wyjątki. Znajdziemy zwroty, gdzie the nie występuje, są to na przykład: to hospital (do szpitala), at school (w szkole), at work (w pracy) i wiele innych. Większość z nich poznamy podczas nauki angielskiego.
Podsumowanie:
Nauka gramatyki języka angielskiego jest trochę jak nauka matematyki. Są pewne wzory, założenia, są pewne zasady, których po prostu trzeba się nauczyć i je zapamiętać. Dzięki temu będziemy mogli łatwiej posługiwać się gramatyką w przyszłości. Dobrym pomysłem jest też nauka języka angielskiego online Tutlo, ponieważ szkoła online daje nam możliwość szybkich powtórek interesującego nas materiału, nie tylko słówek, ale także gramatyki. Warto spróbować.